"Kryzys egzystencjalny"

[mrO]

"Kryzys egzystencjalny" brzmi bardzo modnie, w dzisiejszych czasach to chyba jest "na czasie" przechodzą przez ten słynny "kryzys egzystencjalny" Tylko nie wiem za bardzo czy to dobre określenie tego "czegoś" przez co obecnie przechodzę.
Czy ktoś był w "miejscu" gdzie uświadamił sobie, że tak na prawdę ma wszystko chce, co chciał i co może tylko zechcieć, ale tak na prawdę nie chce mu się ?
Odczuwaliście kiedyś spełnienie bycia samym sobą, nie będąc "czymś nacechowanym" przez własne ego ? Mam na myśli bycie OK z tym że nie ma się czegoś tam, bo tak na prawdę to nie ma sensu. Wyzbycie się jakichkolwiek zachcianek/celów bo tak na prawdę to nie ma sensu ?
Moim zdaniem jesteśmy tutaj po to, aby doświadczać "ludzkich doświadczeń", ale jaki jest sens doświadczania jakichkolwiek innych ludzkich doświadczeń skoro najważniejszym doświadczeniem jakie możemy doświadczyć jest doświadczanie doświadczania. (Uff, znowu piękna perełka )

[Renata]

Ja uważam, że w życiu powinna być równowaga. Jeśli za bardzo pójdziesz w jedną stronę ignorując tę drugą, to będziesz czuł dyskomfort. Poza tym, należy iść własną drogą, bez oglądania się na boki, co jest trendy a co nie. Może właśnie dlatego ludzie gubią się w życiu, bo próbują naśladować innych, zamiast wejrzeć w głąb siebie.
Kiedyś miałam podobne dylematy, może przez to, że strona duchowa jest u mnie jakby bardziej wyeksponowana. Pisałam o tym trochę: viewtopic.php?p=7060#p7060

Wszystko zależy od człowieka, od etapu życia na jakim się znajduje, od otoczenia itd. Można piąć się duchowo w górę i można fajnie egzystować w świecie rzeczy, mając jednocześnie świadomość by do niczego zbyt mocno się nie przywiązywać...