Forum prawa przyciągania i rozwoju osobistego

Jest wątek o RzB, zastanówmy się więc kim jest Bóg. Jak należy rozumieć istotę Boga? Czy Bóg to jakaś superinteligencja? Czy on wogóle posiada jakąś osobowość, czy też jest wszystkim co istnieje?

Dla mnie Bóg jest równoczesnie konkretną osobą, jak i całą materią i energią jaka istnieje. Jest kimś, kto kocha mnie bezgranicznie, napewno nie jest sędzią, który karze za grzechy, jak to nam wmawiają niektóre religie. Bóg jest istotą, która zawsze jest chętną by cię wesprzeć, by pomóc ci w ciężkich chwilach.

Co Wy o tym sądzicie? Jak rozumiecie Boga? Kim jest dla Was?

Ja wciaz weryfikuje swoje zdanie na temat Boga. Jak mysle, ze juz go "znalazlam", to wychodzi cos, co temu przeczy i tak w kolko.
Moge stwierdzic obecnie, czym dla mnie nie jest, bo tak bedzie latwiej.
A wiec nie jest kims osoowym, choc przez wiekszosc swego zycia tak go postrzegalam. Przez pryzmat religii widzialam Boga gdzies wysoko w niebie obserwujacego caly swiat i ludzi Tak bylo kiedys...
Na codzien duzo mysle o Bogu i probuje sobie cala te wiedze poukladac jakos w calosc.
Czy ja sama jestem Bogiem? Nie sadze
To, ze mam wolna wole i mozliwosc ksztaltowania i tworzenia swego zycia, nie znaczy jeszcze, ze Nim jestem. Moge miec w sobie tylko boski pierwiastek, jakas czastke i to jak najbardziej jest dla mnie zrozumiale.
W ogole to ciezko zrozumiec ogrom tego zjawiska, ktore okreslamy mianem Bog.
Moze za bardzo skupiamy sie na poszukiwaniu Go zamiast skupic sie na sobie i swoim zyciu.
To chyba w codziennym zyciu przejawia sie boskosc, tyle tylko, ze my wynieslismy Boga bardzo wysoko, i nie smiemy myslec, ze nasze zwykle zycie to jest boskosc sama w sobie?

"Boga nie ma.
Jest życie.
Proszę, nie szukaj boga.
Nirwany nie ma.
Jest życie.
Proszę, nie szukaj nirwany." Osho

Nie wiem. Myślę nad tym od kilku minut i chyba muszę powiedzieć, że nie wiem kim jest.
Nie potrafię na przykład w 100 % odrzucić koncepcji pogańskiej, wiary w wielu bogów i to budzi we mnie trochę konflikt. Bo wiele na temat Boga słyszałam i są to koncepcje jak najbardziej logiczne, ale nie doświadczyłam, nie doszłam do tego sama, więc chyba nie jestem w stanie na dzień dzisiejszy odpowiedzieć wprost i z przekonaniem na to pytanie.

*

Temat KK to dla mnie temat rzeka. Ostatnio byłam w kościele bo była uroczystość rodzinna i zrobiłam to dla bliskich. Słuchałam kazania, w którym ksiądz mówił o Bogu, jako tym, którego trzeba się bać (!), który odwraca się od nas jak my się od niego odwrócimy i tak się zaczęłam zastanawiać, że część osób chyba przychodzi tam właśnie ze strachu przed "karą boską". Akurat całe to kazanie utrzymane było w tym tonie. Nie jestem w KK częstym gościem więc może źle trafiłam ale mój obraz Boga jest zupełnie inny - on wybacza, nie potępia, nie karze, pomaga, opiekuje się i przede wszystkim kocha - zawsze!

Czarodziejka, dziękuje za to że opisałaś jak Ty widzisz Boga Po części mój sposób patrzenia jest bardzo podobny (zwłaszcza pierwsza część Twojej wypowiedzi) a po części już nie, ale też mam świadomość że istnieje Bóg jako świadomość. Z tym, ze ja wierzę w to, że wszystkie religie i wyznania mówią tak naprawdę o tym samym Bogu, tylko postrzegają go w odmienny sposób.

W ogóle miałem taki okres w życiu, że ciągle trafiałem na jakieś przekazy związane z Jezusem. Wchodzę przypadkiem na pewnego bloga, gdzie autorka podaje filmy które poleca, filmów było z 50 a ja wybrałem ze środka jakiś tytuł i co się okazało? Film o Jezusie.

Przychodzi do mnie moja mama, wyciąga coś z torebki i wypada Jej nagle medalik z Jezusem, mówiła że akurat ktoś tam Jej dał w sklepie (moja mama nie jest praktykująca, a czy w coś wierzy to do końca nie wiem, to chyba kwestia intymna każdego człowieka tak ostatecznie). Pomyślałem - to chyba znak.

Na facebooku, po jednym z moich komentarzy na pewnym fanpage, napisał do mnie młody człowiek, który jak się okazało jest świadkiem Jehowy, mówił mi o Jezusie. Kolejny znak.

Dwa dni wcześniej... przyszli do mnie świadkowie Jehowy, zacząłem spotykać ich na ulicy z rozstawionymi gazetkami itp. Pomyślałem - znak

To był okres mojego życia w którym nie wiodło mi się źle ale nie wiodło mi się też perfekcyjnie. Pochłonęła mnie trochę ezoteryka, ale czułem że to się ze mną wewnętrznie gryzie. Postanowiłem więc pozbawić się wszystkiego co było związane z okultyzmem, książek, obrazków, figurek itp. Oczyściłem wnętrza w moim mieszkaniu i powiedziałem sobie - "Sprowadzę pomyślność do tego domu"

Od tamtych wydarzeń mija z trzy-cztery miesiące i moja sytuacja materialna, mentalna, duchowa poprawiła się niesamowicie. Faktycznie na moje życie spłynęło światło Może to PP, może to Bóg a może jedno i drugie? Tak czy inaczej, ja wierze bo mi jest po prostu łatwiej wierzyć, ale wiem też że czuje jakąś osobową relację z czymś, z jakąś siłą wyższą, ciężko nazwać to bezkształtną energią, która tylko wibruje. Jest to swego rodzaju świadomość i to daje mi dużo siły choć czasem zapominam o tej wielkiej sile

Nova napisał(a):Temat KK to dla mnie temat rzeka. Ostatnio byłam w kościele bo była uroczystość rodzinna i zrobiłam to dla bliskich. Słuchałam kazania, w którym ksiądz mówił o Bogu, jako tym, którego trzeba się bać (!), który odwraca się od nas jak my się od niego odwrócimy i tak się zaczęłam zastanawiać, że część osób chyba przychodzi tam właśnie ze strachu przed "karą boską". Akurat całe to kazanie utrzymane było w tym tonie. Nie jestem w KK częstym gościem więc może źle trafiłam ale mój obraz Boga jest zupełnie inny - on wybacza, nie potępia, nie karze, pomaga, opiekuje się i przede wszystkim kocha - zawsze!

Takie same wrażenia miałem niestety po wizycie w kościele z okazji komunii siostrzeńca. Po pierwsze ten kult figur, obrazów... To zaprzecza pismu świętemu, a bez pisma świętego całe chrześcijaństwo nie ma sensu.

Poza tym przysięga tych małych dzieci w stylu :

- Przysięgasz nie pić alkoholu i spożywać tytoniu?
- Przysięgam
- Przysięgasz chodzić na lekcje religii i co niedziela uczęszczać do kościoła?
- Przysięgam

I tak dalej Może nie oddaje tego tymi samymi słowami, ale stałem tam zszokowany, bo akurat przez długi czas studiowałem Biblie i nawet mnie ciekawiło co się dzieje w kościele, bo mnie nie było tam kilka lat i powiem szczerze, że mną to wstrząsnęło to co tam się dzieje, bo to zupełne zaprzeczenie Biblii.

Wchodzę do kościoła i od początku figury i od razu mi w głowie pojawia się fragment Biblii "Nie będziesz tworzył sobie podobieństwa tego co jest na niebie i zmieni. Nie będziesz oddawał im czci" - coś takiego

Zaczynają się chóralne śpiewy a mi w głowie pojawia się „Nienawidzę waszych świąt, gardzę nimi, i nie podobają mi się wasze uroczystości świąteczne. Nawet gdy mi składacie ofiary całopalne i ofiary z pokarmów, nie mam w nich upodobania, a na ofiary pojednania z tłustych waszych cieląt nie mogę patrzeć. Usuń ode mnie wrzask twoich pieśni!I nie chcę słyszeć brzęku twoich harf. Niech raczej prawo tryska jak woda, a sprawiedliwość jak potok nie wysychający!"

Nie chce negować KK, bo nie chce już wałkować tego tematu ale według mnie to po prostu zaprzecza często Biblii. Może brakuje mi odpowiedniej wiedzy teologicznej, nie mówię że mam racje, takie są moje obserwacje

Pamiętam jak strasznie bałam się, że nie zostanę dopuszczona do komunii bo nie miałam wypełnionej comiesięcznej spowiedzi bo opuściłam jakieś miesiące . Spać przez to nie mogłam .
Poza tym powiedzmy, że jest ktoś kto nie wie nic o Bogu, o kościele. Przyprowadzasz go na typową mszę i założę się, że przynajmniej z tego miejsca, w którym ja byłam, on wyjdzie przygnębiony . Ton wypowiedzi księdza, to straszenie, ten brak radości, smutne twarze, niektóre pieśni w tak przeokropnie smutnym tonie...
Wydaje mi się, że z takich miejsc człowiek powinien wychodzić naładowany energią, radosny - tam powinno chwalić się Boga, który kocha, który Ci zawsze pomoże, który się Tobą zaopiekuje!

Dodam jeszcze,ze w naszych kosciolach na mszach jedzie smutkiem i....nuda. Tak, nuda. To dlatego wiele osob, w tym dzieci nie chce chodzic do kosciola. Kazdy siedzi tam taki smutny, strapiony, a jak jeszcze ksiadz palnie kazanie wytykajac ludziom bledy, to nic innego, jak bic sie w piersi..
I gdzie jest w tym przeslanie dla czlowieka, gdzie radosc, gdzie milosc? Tego nie ma. Jest tylko grzech, cierpienie, pieklo i szatan... Tak bardzo te slowa sa podkreslane, ze wbijaja sie w pamiec na wieki.

Jak byłem w słynym Błękitnym Meczecie w Istambule, to zaskoczył mnie totalny brak obrazów, czy figur. Muzułmanie nie oddają czci takim rzeczom. Ja mieszkam w miescie, gdzie jest sanktuarium maryjne. Jako dziecko czasem bywałem w tym sanktuarium, gdzie wszyscy oddawaliśmy cześć cudownemu obrazowi Matki Boskiej. Teraz to dla mnie paranoja. Jak można oddawać cześć jakiemuś martwemu przedmiotowi, to zwykłe bałwochwalstwo. Cześć nalezy sie tylko Bogu. A w KK są jeszcze święci i anioły. A Biblia wyraźnie mówi: "Nie będziesz miał bogów cudzych prze de mną." Oddawanie czci przedmiotom martwym, czy jakimś świętym, jest sprzeczne z nauką Bibli.